I was recently interviewed by Payman Yazdani for Mehr News Agency
(Iran). We discussed the ramifications of changes in power relations among states and other actors and the effects of these changes on global ordering of political, economic and legal systems, suggesting that multi-polarity will make possible (and obscure) the alignment of the great non-state actor powers. The text of the interview, Globalization Will Change the World's Polarization, as published by Mehr News 26 August 2017 also appeared in the Tehran Times and follows below in English and Farsi:
News ID: 4069228 - Sat 26 August 2017 - 09:33
Opinion > Interview
__________TEHRAN, Aug. 26 (MNA) – Professor of Penn State University said multi-polarity will make possible (and obscure) the alignment of the great non-state actor powers.
Any period of history evidencing a dramatic change in world political thought and the balance of power is referred as New World Order.
New World Order term was mostly used after the end of cold war. To describe the post cold era situation and the spirit of the cooperation between two super powers both Mikhail Gorbachev and George Herbert Walker Bush used New World Order term. Initial definitions and preferences of the New World Order brought up by Gorbachev included a wide range of issues and were mostly idealistic, but his capabilities to insist on them were very limited due to internal crises in former Soviet Union. Contrary to Gorbachev’s viewpoint, Bush’s viewpoint didn’t include a wide range of issues and was more realistic.
Robert Cohen, a leading theoretician of neoliberal institutionalism believes that the US hegemonic power has begun to decline after 1970s. While the US leadership power has decreased, he believe all international regimes created after Second World War would continue to remain.
How the world order from the viewpoint of the polarization would be like, is among the most important issues in forming the states’ foreign policy.
The possible next world order has been discussed with Prof. Larry Backer, Professor of Law and International Affairs in Penn State University through an interview by Payman Yazdani.
Following is the full text of this interview:
Some believe after possible decline of the US hegemonic power, there would be no other hegemonic power in the world because the other states would not accept hegemonic powers any more. What do you think of this?
When it comes to the exercise of hegemonic power, states have little choice in the matter. Powerful states are hegemonic precisely because they have power and the will to exercise it for whatever objectives suit them. For the exercise of hegemony, both are necessary, and both must be exercised and projected outward. This is ancient knowledge: Thucydides understood the essence of hegemony as power plus the exercise of will when he described the hegemony of Athens during the Peloponnesian Wars. The Athenians, seeking the submission of the Melians, dismissed their arguments about equity and right: "For ourselves, we shall not trouble you with specious pretenses . . . since you know as well as we do that right, as the world goes, is only in question between equals in power, while the strong do what they can and the weak suffer what they must." Thucydides, The Peloponnesian War 331 (Rex Warner trans., Cassell & Co. Ltd., 2nd ed. 1962) (1954). Weak states are forever arguing equity and right against power, but equity and right is reserved to equals in power. That has been the shape, for example of the Cuban approaches to contesting the perfectly legal occupation by the United States of the land that constitutes the Guantanamo Naval base. It might equally describe relations between Russia and Georgia and the Ukraine. That long background is necessary to understand my answer to the question, which I divide into six parts:
First, there is a difference between the perception of loss of hegemony and the actuality of such a loss. What may appear to be bumbling abroad and instability at home may actually mask changes that strengthen hegemony to the extent they produce greater power and stronger national will. And what may appear to be fracturing of power may be the expression of a willingness to mask power by using others to serve hegemonic interests. The difficulty is that it is impossible to know for sure until well after a hegemon ceases to exercise such power. And former hegemonic states sometimes to continue to use the language of hegemony even as they lose the power to act on their words.
Second, hegemony requires constant attention—most of the great hegemons of earlier eras lost their position and declined precisely when they became lazy and lose the unifying sense of themselves. The great Arab philosopher Abd-ar Rachman Ibn Khaldun spoke of the asabiya or group feeling and the patterns of vigor and decay that foreshadow great empire and decline (The Muqaddimah: An Introduction to History (Franz Rosenthal, trans., N.J. Dawood, ed., 1967) (1377) (Muqaddimah (Introduction) to Kitâb al-‘Ibar (Book of the History of the World) at 97-119).
Third, assuming a perceived or actual loss of hegemony by the United States, only states with the will and the power to replace the United States (or to join it as co-hegemons within smaller fields of influence, which in more ancient times would have delimited Empire) will have any say in the constitution of hegemony. The rest of the community of nations can only “suffer as they must” (and to the extent of their relative power and will). But as long as local interests are protected and internal stability maintained, that complaining will also produce broad obedience to the requirements of the hegemon.
Fourth, as a result, it seems to me that hegemony will continue to be broadly exercised in the world even if the hegemony of the United States declines. But at the same time, because hegemony and its exercise has become more subtle, it will be more difficult to discern the exercise of hegemony. Indeed, in the future the greatest hegemon may be the one whose power is masked and exercised through others—states and non-state actors.
Fifth, but it is also clear that the character of hegemony changes as the number of hegemons changes. One sees this already. Subordinate states will tend to have a broader range of independence where hegemons compete, especially at the borders of their influence. States can seek to play hegemons off against each other, but also suffer consequences when hegemonic core interests are threatened. More on this aspect of hegemony in answer to the next question.
And lastly, modern hegemony must be understood as power and will manifested in a way that is to some extent completely different from the exercise of empire before 1945. One speaks to hegemony now in the control of production chains, in the domination of financial markets, and in the control and construction of systems through which states and their people interact. One understands hegemony as the domination of the global institutional and societal spheres. And one feels the disciplinary power of modern hegemony in the ability and willingness of the hegemony to project targeted military might abroad. In these respects, it may still be too early to conclude that the US has lost substantial hegemony, though many now believe that the US must learn to share or divide hegemony with at least two other states—the People’s Republic of China and Russia.
If we face a multi-polar world in the future, what will be its effect on world order? Can we witness a more stable world under the shadow of a multipolar world?
Assuming that we face a multi-polar world in the future, there will be potentially substantial consequences on the world order. But these consequences may not result in a new stable global ordering. Let us for a moment return to Thucydides: within the “global order” of the Greek “world” he described the inevitable cycle that marked a global order with two large hegemons—Sparta and Athens—stability, competition, confrontation, war, and the destruction of the ordering on which their respective hegemonies were dependent. Indeed, their stability was not restored until an outside hegemon projected in and substantially obliterated the “Greek World Order” embedding it into a Hellenistic World order that was far different. One can see that also in the great struggles between the Greek Byzantine and Sassanian Empires, whose contests eventually exhausted both and paved the way for the establishment of a dar al Islam. One could also see in the contests between English and German Empires the obliteration of the European world order before 1945.
The brilliance of the post 1945 world order system was its ability to order the relations between hegemonic and subordinate states in a way that appeared to give them enough voice that they could concede hegemony to a large extent. That required the predictability and certainty of legalization (rule of law in the global sense institutionalized the exercise of hegemonic power in ways that offered a measure of freedom and protection to all participants). It also transformed the markers of hegemony in a profoundly revolutionary way. Where before 1945 hegemony was necessarily bound to territory, after 1945 hegemony was liberated from the burden of territory for the exercise of its power. A hegemon, after 1945, did not have to control territory to control population; it did not need troops to ensure its domination of trade or the trajectories of wealth transfer. It just required a substantially preclusive voice in the institutions through which power could be exercised. The free movement of goods, capital and investment—and the control of the rules for its movement across borders—did more for the consolidation of power than any prior acquisition of territory. In the past only religions (not states) could have claimed this deep control within which territorial states could be subsumed (though that power was also contested).
It is possible that the emerging hegemons might continue to operate under the current systems of complex interlocking networks of law, norms, enterprises, organizations and institutions. In that case, the rise of multi-polarity would merely shift (decisively) the center of influence from one to a number of states. And contests would revolve around the extent of that influence within these global governance systems and among client states. The European Union suggests how that might work. Thus, just as it is possible to see in the movement toward multi-polarity a rise of instability and threats to global order, so one can see in that movement the possibility of greater stability as more states institutionalize their sharing of influence (and power). The structures for that movement from single to multiple hegemons is already in place. It would require nothing more a reordering of driving forces within those institutions. And, indeed, for example, China has indicated a willingness to move toward power through these established institutional vectors. And it has offered alternative variations on those institutions—from its program of internationalizing its currency, to its more state oriented trade system, the One Belt One Road Project. But at the same time, its contested territorial claims appear to suggest the possibility of a more destabilized model. The same applies to Russia—on the one hand deeply embedded in global institutions, and on the other producing an older style instability through its territorial agendas.
Some believe that a multi-polar world will result in more obscure alignment of states. What do you think of this?
In some sense, this is true. The obscurity is not a product of an inability to discern alignment as much as it derives from the reality that alignments can become more fluid and short lived. The fluidity of Pakistan provides a hint of what may become more common. There is a state that is embedded within regional hegemonic contests—between Iran and India, and then deeply embedded within the higher stake contests for hegemonic territory between the United States and China (and sometimes Russia). At the same time, the state is itself a fragile amalgamation of ethnicities united perhaps to some extent only by their distaste for alternative political arrangements in a world bounded by Afghanistan, Iran and India.
Yet obscurity also suggests opportunity for regional powers—India, Iran, Brazil, and Turkey, for example. There is a precedent during the last period relatively stable period of contested or shred hegemony (1945-1989) during which so-called non-aligned states were able to play a politics of obscurity to their advantage. The problem, of course, is that it is not possible to re-create this in the modern era. The cause is globalization, and the obstruction is the rise of non-state based power that makes analysis grounded only in the state now less useful.
This last point requires emphasis. Important, and often overlooked, is the reality that multi-polarity will also make possible (and obscure) the alignment of the great non-state actor powers. These include not just private enterprises, but also religions and civil society organs. All of these actors now have the power to mobilize popular sentiment in ways that can challenge state control over their populations. In a world in which territory is important but not essential to the constitution of power (and the will to assert it) these non-state actors will also begin to play a more decisive role—one recognized by states across that globe that have been seeking to manage or control their actions within their territories. In any case, one should never underestimate the power of these non-state collectives to play important roles in the balancing of interests and actions among hegemons.
If we believe in multi-polar world for future, which power components will affect world polarization? Basically which counties or organizations will form those poles?
My answer to the last question suggests the answer to this one: globalization will change the power components of any future re-polarization of global politics. It is impossible to turn back the clock and re-institute the world before globalization. At least it is impossible without causing major shocks to the living standards of substantial portions of individuals. That alone should make political leaders (who wish to preserve their power) cautious about inflaming their populations along reactionary lines. However, globalization is not a unified concept and it is quite malleable within the logic of its own organization. The realities of open borders to goods, capital and investment (however they may be used as weapons of conflict among states from time to time), suggests that the emerging multi-polar global order will operate under conditions of substantial fracture, where no state nor large enterprise or religious organization will be entirely dominated by any other apex global stakeholder. States will remain central actors but state power hierarchies will operate in a context of global production chains in which none will have full control of the wealth production overseen by apex enterprises whose center of operations can be diffused globally. Global social organizations will remain potent especially as agents for the construction of societal, cultural and political narratives that can uphold or undermine the legitimacy of other actors. And it is likely that the model of regulation—either by states or enterprises—will shift from law and regulation, to management grounded in data, assessment reward and punishment. For that, China’s social credit project may well be a harbinger of things to come in the public and private sector.
Larry Catá Backer is a Cuban-American legal scholar and professor of law and international affairs. He holds a professorship at the Penn State University, and is the W. Richard and Mary Eshelman Faculty Scholar Professor of Law and International Affairs, Penn State Law and School of International Affairs, Pennsylvania State University (2001–), Ashgate Publishing Globalization Law & Policy Series editor (2010–), and the executive director of the Washington-based NGO Coalition for Peace and Ethics (2006–). A prominent comparative corporate and international law scholar and a leading researcher in constitutional law, Professor Backer is a member of the American Law Institute and the European Corporate Governance Institute. He has served as a grant peer reviewer for the The Hague Institute for the Internationalisation of Law in the Netherlands, Social Sciences and Humanities Research Council of Canada, and others.
Interview by Payman Yazdani
پرفسور «لری بیکر» با تشریح تأثیر جهانی سازی بر قطب بندی های جدید، تأکید کرد که در نظم آتی جهان صفآرایی ها و اتحادها می توانند دارای عمر کوتاه و سیال تری باشند.
خبرگزاری مهر، گروه بین الملل-پیمان یزدانی: اصطلاح نظم نوین جهانی (New World Order) به هر دورهای از تاریخ که با تغییری چشمگیر در اندیشهٔ سیاسی و توازن قوا در جهان همراه بودهاست، اطلاق میگردد. با وجود ارائهٔ تعاریف متعدد از این اصطلاح، نظم نوین جهانی اصولاً به باور ایدئولوژیکی مرتبط است که برقراری حکومت جهانی را فقط و فقط از طریق تلاش همگانی برای شناسایی، فهم، یا رفع مشکلات جهانی که از ظرفیت و گنجایش دولت-ملتهای انفرادی خارج است، امکانپذیر میداند.
«رابرت کوهن» از نظریه پردازان برجسته نهادگرایی نولیبرال معتقد است که شاهد این هستیم که قدرت رهبری هژمونیک ایالات متحده آمریکا بعد از دهه 1970 میلادی دچار افول شده است. کوهن معتقد است به رغم اینکه قدرت رهبری آمریکا کاهش یافته است رژیمهای بین المللی که بعد از جنگ جهانی دوم از جمله صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و گات(سلف سازمان تجارت جهانی) ایجاد شدند در دوره افول هژمون نیز پابرجا خواهند بود.
اینکه نظم نوین جهانی از منظر قطبی بندی به چه صورت خواهد بود یکی از مهمترین مسائل در ترسیم سیاست خارجی هر کشوری می تواند باشد. در گفتگو با پروفسور «لری بیکر» استاد حقوق و امور بین الملل دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در آمریکا به بررسی نظم آتی بین المللی پرداخته ایم که در ادامه می آید. لری بیکر عضو موسسه حقوق آمریکایی و عضو انجمن مطالعات حقوقی اروپایی چین، موسسه حکومت شرکت های اروپایی می باشد و در دانشگاه های مختلف اروپا و آمریکا به تدریس سیاست و حقوق اساسی، شرکت ها و اتباع خارجی مبادرت می ورزد.
وی همچنین بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ ریاست دانشکده سنای دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا را عهده دار بوده است. لری بیکن همچنین کتاب ها و مقالات متعددی را در خصوص جهانی شدن منتشر کرده است.
*برخی بر این باور هستند که بعد از فروپاشی قدرت هژمونیک آمریکا، دیگر در جهان شاهد قدرت هژمون جدیدی نخواهیم بود زیرا که دیگر کشورهای جهان حاضر به پذیرش قدرت های هژمونیک نیستند. نظر شما در این باره چیست؟
ین مفهوم از دست دادن هژمونی و واقعیت از دست دادن آن باید فرق قائل شد. ممکن است آنچه که به نظر می رسد در خارج سر و صدا و در داخل بی ثباتی ایجاد کرده است، در حقیقت پوششی باشد برای تقویت هژمونی تا قدرتی بزرگتر و اراده ملی قوی تری ایجاد کندوقتی که مسئله اعمال قدرت هژمونیک به میان می آید، کشورها گزینه های کمی در این خصوص در پیش رو دارند. کشورهای قدرتمند دقیقا همان کشورهای هژمون هستند زیرا هم قدرت دارند و هم اراده اعمال آن را در زمانی هایی که با اهدافشان سازگار است. برای اعمال هژمونی هر دوی این موارد ضروری هستند. این یک دانش کهن و قدیمی است که در زمان جنگهای «پلوپونزی»، «تویسیدید» در توصیف هژمونی آتن فهمید که ماهیت هژمونی، قدرت به اضافه اراده اعمال قدرت است. آتنی ها که به دنبال انعقاد تمدن ملایان ها بودند، استدلال های خود درخصوص برابری و حق را کنار گذاشته و می گفتند: ما شما را با اشکالات عجیب و غریب مواجه نخواهیم کرد زیرا که شما هم مثل ما این حق را می دانید.
همینطور که جهان پیش می رود تنها مسئله ، مسئله برابری ها در قدرت است زیرا که قدرتمندان هر آنچه را که می توانند انجام می دهند و ضعفا از آنچه که باید رنج بکشند، رنج می کشند. کشورهای ضعیف تا ابد به بحث پیرامون برابری و حقوق خود در قبال قدرتمندان می پردازند، اما برابری و حق بطور برابری در قدرت نهفته است. برای مثال در جریان اشغال جزایر گوانتاناموی کوبا توسط آمریکا و ایجاد پایگاه نظامی در آن، می توان گفت این شکلی بوده است.
ممکن است بتوان روابط روسیه با گرجستان و اوکراین را هم در این قالب دید. برای فهم دقیق پاسخ من نیاز به یک پس زمینه طولانی است که من آن را به ۶ بخش تقسیم کرده ام:
۱-بین مفهوم از دست دادن هژمونی و واقعیت از دست دادن آن باید فرق قائل شد. ممکن است آنچه که به نظر می رسد در خارج سر و صدا و در داخل بی ثباتی ایجاد کرده است، در حقیقت پوششی باشد برای تقویت هژمونی تا قدرتی بزرگتر و اراده ملی قوی تری ایجاد کند. و آنچه که به نظر شکاف برداشتن قدرت به بنظر می رسد ممکن است ابراز اراده ای باشد برای پوشش قدرت که در آن از دیگران برای منافع هژمونیک استفاده می شود. مشکل اینجاست که نمی توان بطور دقیق فهمید که یک هژمون چه زمانی اعمال چنین قدرتی را متوقف خواهد کرد. حتی کشورهای هژمون پیشین بعضا به استفاده از ادبیات هژمونیک خود ادامه می دهند حتی زمانی که قدرت خود را برای عمل به گفته هایشان از دست داده اند.
۲-لازمه هژمونی توجه مداوم است. اکثر هژمون های بزرگ دوره های پیشین وقتی که تنبل شده و حس متحد کننده خود را از دست داده اند، جایگاه خود را از دست داده و فرو پاشیده اند. فیلسوف بزرگ عرب عبدالرحمان ابن خلدون درباره «عصبیت» یا حس جمعی و الگوی های قدرت و شکست صحبت کرده که در آن ظهور امپراتوری های بزرگ و سقوط آنها را پیش بینی کرده است.
۳-در خصوص شکست حقیقی یا ادراکی هژمونی آمریکا، لازم به ذکر است که گفته شود که فقط کشورهای دارای اراده و قدرت که می خواهند جایگزین آمریکا شوند یا به عنوان یک هژمون شراکتی در حوزه های کوچکتر نفوذ به آن ملحق شوند) می توانند در این خصوص حرفی برای ایجاد هژمونی داشته باشند و بقیه ملت ها فقط می توانند متناسب با میزان قدرت و اراده اشان رنجی را ببرند که باید ببرند. اما تا زمانی که منافع بومی آنها حفظ شوند و ثبات داخلی شان برقرار باشد، این شکایت ها هم فرمانبرداری وسیعی را برای ملزومات هژمون تولید خواهد کرد.
۴-در نتیجه به نظر من حتی در صورت شکست هژمونی آمریکا، اعمال هژمونی در جهان ادامه خواهد داشت. اما در عین حال به خاطر اینکه هژمونی و اعمال آن نامحسوس تر می شود، تشخیص اعمال هژمونی سخت تر خواهد بود. در حقیقت در جهان آینده بزرگترین هژمون ها آنهایی خواهند بود که قدرت خود را پوشانده اند و هژمون خود را از طریق دیگران(دولت های دیگر یا بازیگران غیردولتی) اعمال خواهند کرد.
۵-همچنین پر واضح است با توجه به اینکه تعداد هژمون ها تغییر خواهد کرد، ویژگی هژمون هم تغییر خواهد کرد. این مسئله را قبلا هم دیده اید. در مکان هایی که هژمون ها به رقابت با یکدیگر می پردازند به ویژه در مرزهای نفوذشان، کشورهای تابعه برای داشتن یک سری از استقلال ها تمایل نشان می دهند. این کشورها می توانند اعمال هژمون علیه یکدیگر را متوقف کنند، اما ممکن است از تبعات آن وقتی که هسته منافع هژمونیک مورد تهدید قرار می گیرند، رنج ببرند. در پاسخ به سوال بعدی بیشتر درباره این بُعد از هژمونی توضیح خواهم داد.
۶-هژمونی مدرن که عناصر آن قدرت و اراده هستند طوری آشکار شده اند که کاملا متفاوت از هژمون های اعمالی امپراتوری های قبل از ۱۹۴۵ می باشند. امروزه صحبت از این است که هژمونی در کنترل زنجیره تولید، سلطه بر بازارهای مالی و ایجاد سیستم هایی است که دولت ها و مردم از طریق آنها تعامل می کنند. برخی معتقدند هژمونی سلطه بر نهادهای جهانی و فضاهای اجتماعی است. برخی برداشت یک قدرت منظم از هژمونی مدرن دارند که قدرت هژمون توانایی و اراده استفاده هدفمند از قدرت نظامی اش در خارج را دارد. با توجه به موارد ذکر شده شاید خیلی زود باشد بگوییم که آمریکا هژمونی قابل ملاحظه خود را از دست داده است، با این حال برخی بر این باورند که آمریکا باید هژمونی خود را به اشتراک بگذارد و حداقل با دو کشور دیگر یعنی چین و روسیه تقسیم کند.
*اگر ما در اینده شاهد یک جهان چندقطبی باشیم، تاثیر آن بر نظم جهانی چه خواهد بود؟ آیا می توانیم در سایه یک جهان چندقطبی شاهد جهانی با ثبات تر باشیم؟
اگر فرض کنیم که با جهانی چند قطبی در آینده مواجه باشیم، در این صورت نظم جهانی با تبعات پایدار محتملی مواجه خواهد بود. اما این تبعات پایدار ممکن است موجب ایجاد یک نظم جهانی پایدار نشوداگر فرض کنیم که با جهانی چند قطبی در آینده مواجه باشیم، در این صورت نظم جهانی با تبعات پایدار محتملی مواجه خواهد بود. اما این تبعات پایدار ممکن است موجب ایجاد یک نظم جهانی پایدار نشود. اجازه دهید برای لحظاتی به «تویسیدید» برگردیم: در«نظم جهانیِ» جهان یونانی، وی چرخه اجتناب ناپذیری را که با عنوان نظم جهانی از آن یاد می کرد با دو هژمون بزرگ اسپارت ها و آتنی ها ، ثبات، رقابت، مقابله، جنگ و تخریب نظم های که هژمون های متبوعه آنها وابسته بودند، توصیف می کرد.
این مسئله را می توان در کشمکش های امپراتوری های بیزانس و ساسانی که رقابت هایشان موجب فرسایش هر دوی آنها و تشکیل دارالسلام شد، دید. همچنین این مسئله را می توان در کشمکش های امپراتوری های آلمان و انگلیس هم مشاهده کرد که موجب نابودی نظم جهانی اروپایی قبل از ۱۹۴۵ شد.
اهمیت نظم جهانی پسا ۱۹۴۵ در قدرت آن در تنظیم روابط بین کشورهای هژمون و تابع هژمون بود زیرا به طریقی انجام می شد که به آنها صدای کافی داد تا بتوانند تا حد زیادی با هژمونی موافق شوند. لازمه آن قابل پیش بینی بودن و اطمینان از مشروعیت آن است. (حکومت قانون در مفهوم جهانی، اعمال قدرت هژمونیک به طریقی که آزادی و حمایت را برای تمامی مشارکت کنندگان تامین کند را نهادینه کرد).
همچنین نشانگرهای هژمونی را به طریق انقلابی عمیق دگرگون کرد. در حالیکه قبل از سال ۱۹۴۵ هژمونی لزوما محدود به سرزمین بود، اما بعد از ۱۹۴۵ از این محدودیت رها شد تا قدرت خود را اعمال کند. بعد از سال ۱۹۴۵ یک هژمون مجبور نبود تا برای مهار یک جمعیت سرزمین آن را تحت کنترل خودش درآورد و نیازی به نیرو برای حفظ سلطه تجاری یا مسیرهای انتقال ثروت نداشت. اساسا فقط نیاز به صدای خروجی در نهادهایی بود که از طریق آنها می شد قدرت را اعمال کرد. جریان آزاد کالا، سرمایه و سرمایه گذاری و کنترل مقررات جریان در ورای مرزها از هر گونه تصاحب زمین در تحکیم قدرت موثرتر عمل کرد، در حالی که در گذشته فقط دین ها (نه دولت ها) می توانستند کنترل عمیقی بر درون دولت ها در سرزمین ها داشته باشند.
ممکن است هژمون های در حال ظهور بر اساس همین نظام های جاری، شبکه های در هم تنیده قانونی، موازین، سازمان ها و موسسات به اعمال قدرت خود ادامه دهند. در این صورت ظهور جهان چند قطبی صرفا مرکز نفوذ را از یک کشور به چند کشور دیگر منتقل می کند و رقابت ها بر سر میزان آن نفوذ در درون نظام های حاکم جهانی و کشورهای مشتری خواهد بود.
اتحادیه اروپا نشان می دهد که آن چگونه ممکن است کار کند. بنابراین ممکن است در حرکت به سوی نظام چند قطبی، شاهد ظهور بی ثباتی و تهدیداتی علیه نظم جهانی باشیم هر چند در عین حال ممکن است در صورت نهادینه شدن سهم نفوذ و قدرت کشورهای بیشتر، شاهد ثبات بیشتر هم باشیم. ساختارهای حرکت از یک هژمون به سوی چند هژمون از پیش وجود دارند و تنها نیاز به یک نظم بخشی مجدد نیروهای محرک در درون این نهادهاست.
مثلا چین تمایل و اراده خود برای حرکت به سمت قدرت از طریق این نهادهای سازمانی خطی را نشان داده است. چین متغییرهای جایگزینی برای این نهادها پیشنهاد کرده است که این پیشنهادات از برنامه این کشور برای بین المللی کردن واحد پول خود گرفته تا طرح جاده ابریشم که یک نظام تجاری دولت محور است می باشند. اما همزمان با این مسئله به نظر می رسد که ادعاهای سرزمینی متضاد آن از احتمال مدل بیشتر بی ثباتی ها حکایت دارد. همین مسئله درباره روسیه هم صدق می کند. روسیه از یک سو در نهادهای جهانی عمیقا نفوذ دارد و از سوی دیگر با دستور کارهای ارضی خودش بی ثباتی هایی به شیوه قدیمی ایجاد می کند.
*برخی بر این باورند که جهان چند قطبی موجب صف آرایی ها و اتحادهای نامعلوم و مبهم جدید در میان کشورهای جهان خواهند شد. نظر شما در این خصوص چیست؟
به نوعی این مسئله درست است. این ابهام حاصل ناتوانی در تشخیص اتحادها و صف آرایی ها نیست بلکه ناشی از این حقیقت است که اتحادها می توانند سیال تر و کوتاه مدت تر بوده و عمر کمی داشته باشند. مثلا سیالیت پاکستان این نکته را مطرح می کند که چه چیزی ممکن است مرسوم تر شود. پاکستان کشوری است که درگیر رقابت های هژمونیک منطقه ای آمریکا و چین و هند ، ایران و بعضی وقت ها روسیه است و همزمان این کشور خودش دارای ترکیب شکننده ای از قومیت ها است که شاید تا حدودی صرفا بخاطر نارضایتی آنها از ترتیبات سیاسی کشورهای اطرافشان با همدیگر متحد شده اند.
در عین حال این ابهام فرصت هایی را برای قدرت های منطقه ای مثل هند، ایران، برزیل و ترکیه ایجاد می کند. در این خصوص یک تجربه و سابقه ای وجود که متعلق به دوران نسبتا باثبات هژمونی رقیب یا فروپاشیده تکه تکه شده است (۱۹۴۵-۱۹۸۹). در این دوره کشورهای موسوم به غیرمتعهد می توانستند نقش مبهمی را بازی در راستای منافع خود بازی کنند. البته مشگل این است که در دوره مدرن ایجاد مجدد این وضعیت امکانپذیر نیست. علت این امرهم مسئله جهانی سازی است و انسداد که موجب ظهور قدرت های غیر دولتی و کاهش اهمیت دولت ها شده است.
این نکته آخر نیازمند تاکید است. با وجود اینکه نکته ای مهم است ولی اغلب نادیده گرفته می شود. حقیقتی که قابل تاکید است این است که نظام چند قطبی همچنین می تواند موجبات اتحاد و صف آرایی قدرت های بازیگر غیر دولتی بزرگ را هم فراهم کند. این قدرت ها نه تنها می توانند شرکت ها باشند بلکه می توانند سازمان های اجتماعی مدنی و مذهبی باشند. تمامی این بازیگران در حال حاضر قدرت بسیج احساسات توده ها را به قدری دارند که می توانند کنترل دولت ها بر جمعیت ها را به چالش بکشانند.
در جهانی که سرزمین مهم است اما برای اعمال قدرت ضروری نیست ، این بازیگران غیردولتی شروع به ایفای نقش های جدی تری خواهند کرد. در هیچ شرایطی نباید قدرت این نهادهای غیردولتی در ایفای نقش های مهم برای ایجاد توازن منافع و اقدامات در میان هژمون ها دست کم گرفته شود.
*اگر به وجود جهان چند قطبی در آینده معتقد باشیم، کدام مولفه های قدرت بر قطب بندی جهان تاثیرگذار خواهند بود؟ اساسا کدام کشورها و نهادها این قطب ها را تشکیل خواهند داد؟
جهانی سازی مولفه های قدرت، قطب بندی مجدد جهان را تغییر خواهد دادپاسخ سوال قبلی بیانگر جواب من به این سوال هم است. جهانی سازی مولفه های قدرت، قطب بندی مجدد جهان را تغییر خواهد داد. اینکه بخواهیم زمان را به عقب برگردانیم و جهان را دوباره مانند دوره قبل از جهانی سازی نهادینه و ساختاربندی کنیم، امری غیرممکن است. حداقل بدون وارد کردن شوک های عمده به استانداردهای زندگی غیرممکن است. چنین امری رهبران سیاسی را که خواستار حفظ قدرت خودشان هستند مجبور می کند تا درباره التهاب مردمان خودشان در مسیر اقدامات واکنشی هوشیار باشند.
به هر حال جهانی سازی یک مفهوم واحد نیست و کاملا در قالب منطق سازمانی خودش قابل فهم است. حقیقت مرزهای باز برای کالاها، سرمایه و سرمایه گذاری(هر چند ممکن است گهگاهی کشورها از آنها به عنوان سلاح علیه همدیگر استفاده کنند) بیانگر این است که نظم جهانی چند قطبی ذیل شرایط شکاف های قابل ملاحظه کارکرد و قابلیت اجرا دارد، شرایطی که در آن هیچ دولت، شرکت یا سازمان مذهب تحت سیطره هیچ یک از سهامداران ارشد جهانی نباشند. دولت ها بازیگران اصلی باقی خواهند ماند اما قدرتی که دولت ها خواهند داشت در قالب زنجیره های تولید جهانی خواهد بود.
در این زنجیره ها هیچ دولتی کنترل کامل تولید ثروت را نخواهد داشت، تولید ثروتی که تحت نظارت شرکت های بزرگی است که کانون فعالیت هایشان در سطح جهان توزیع شده است. سازمان های اجتماعی جهانی همچنان قوی باقی خواهند ماند به ویژه به عنوان عوامل ساخت اجتماعی و روایت های فرهنگی و سیاسی که می توانند مشروعیت بازیگران دیگر را افزایش دهند یا تخریب کنند. احتمالا مدل تنظیم مقررات (چه توسط دولت ها و چه توسط شرکت های بزرگ) از قانون و مقررات به مدل مدیریت اطلاعات و تشویق و تنبیه ارزیابی تغییر خواهد کرد. به همین دلیل پروژه اعتبار اجتماعی چین ممکن است پیشگام خوبی برای ورود امور به بخش عمومی و خصوصی باشد.
No comments:
Post a Comment